Prefazione

stato come accorgersi di aver perduto infinite occasioni per conoscerla. E come provare un forte desiderio di correre ai ripari.
Ecco i motivi che ci hanno indotto a compiere questo viaggio attraverso i paesi e le terre dell'Amiata.
Un viaggio che ha finito col diventare sentimentale, per le manifestazioni di bellezza, di fascino, di tenerezza con cui la Montagna di Santa Fiora ci ha generosamente accolto dovunque volgessimo la nostra curiosità e la nostra ammirata attenzione. Schiavi di una pigrizia senza alcuna giustificazione se non quella che spesso ci fa considerare scontati certi aspetti del territorio nel quale si vive, avevamo avuto con l'Amiata rapporti, sì, abbastanza frequenti, ma sempre molto parziali, instaurati con poche località e persone di ormai inveterata conoscenza. Non ci eravamo fatti, insomma, che una pallidissima idea di questo complesso e variegato mondo immerso nel cielo fra Grossetano e Senese, di questa grande isola demografica troneggiarne fra la Maremma e la Val d'Orcia.
Cosicché, quando siamo andati alla sua scoperta, addentrandoci là dove mai eravamo penetrati, tutta la sua stupefacente realtà ha assunto le dimensioni e lo spessore che le sono propri per rivelarsi ai nostri occhi e al nostro animo con caratteristiche assolutamente sorprendenti e, sotto molti aspetti, tali da destare profonda impressione, da suscitare vive emozioni, da provocare stordimento, estasi. Abbiamo capito, allora, quale fosse il prezzo spirituale pagato alla nostra inerzia per non esserci mossi prima alla ricerca dei "tesori" che la natura e l'ambiente dell'Amiata conservano. E ci siamo sentiti in dovere di trasmettere le sensazioni provate, non senza essere sostenuti dalla convinzione che saranno di stimolo per chiunque vorrà accostarsi alla "Montagna maremmana" con la volontà e il desiderio di goderla più intensamente, di giudicarla più correttamente, di amarla come merita di essere amata.
Non tanto ai monumenti, quanto alla natura e alla gente queste pagine vogliono dare risalto. Perché non intendono mostrare al lettore le cose che l'uomo ha fatto (esistono, a tale scopo, validissime guide), ma ciò che l'uomo e la natura rappresentano in una terra sublimata da entrambi in maniera non comune.

[...]

Antaŭparolo

stas kiel ekrimarki ke oni perdis senfinajn okazojn por ĝin koni, kaj kiel senti fortan deziron klopodi urĝe ripari. Jen la kialoj kiuj konvinkis nin plenumi tiun ĉi vojaĝon tra vilaĝoj, urbetoj kaj teroj apud monto Amjato. Ĝi estas la sentimentalan vojaĝon, prò la beleco, la ĉarmo, la tenereco kiujn la monto de Santa Fjora malavare montras al ni kien ajn ni direktas nian scivoleman rigardon kaj nian admiran atenton. Sklavoj de la pigreco sen ia pravigo, de la apatio prò kiu ofte ni taksas ne sufiĉe allogaj kelkajn aspektojn de la landò en kiu ni vivas, ni havis kun Monto Amjato oftajn rilatojn, sed ja tre partajn, ce malmultaj lokoj kaj ĉe personoj jam delonge konataj. Ni havis, sume, tre palan ideon pri tiu ci kompleksa kaj varia mondo kiu elstaras en la ĉielo inter la provincoj de Grosseto kaj de Siena, pri tiu ĉi granda demografia insulo kiu tronas inter Maremo kaj Orĉa-Vaio. Tial, kiam ni iris esplori ĝin, eniĝante kien ni neniam penetris, la tuta ĝià mirinda realeco sin rivelis al nia rigardo kaj al nia animo per karakterizoj absolute surprizaj, kiuj, en multaj aspektoj, vekis en ni profundan impreson, vivajn emociojn, konfuzadon, ekstazon.
Ni komprenis, do, kia estis la spirita prezo pagita al nia inerteco kiu antaŭe ne movigis nin serĉe de la trezoroj konservataj de la amjataj naturo kaj medio. Kaj ni sentis la devon transdoni la spertitajn sensaĵojn, kun la konvinko ke ili stimulos ĉiun ajn kiu havos la emon apudiĝi al la "Marema Montego" kun la volo kaj la deziro ĝui ĝin pli intense, taksi gin pli korekte, ami ĝin kiel ĝi meritas esti amata.
Ne tiom al monumentoj, kiom al la naturo kaj al la homoj tiuj ĉi paĝoj volas doni reliefon. Ĉar ili ne intencas montri al legantoj la aĵojn kiujn la homo faris (ekzistas, tiucele, tre taŭgaj gvidlibroj), sed tion kion la naturo prezentas en landò sublimigata de ambaŭ en neordinara maniero.

[...]

Traduko en Esperanton: Pier Vittorio Orlandini